‘Ik heb wellicht gezeurd over details’

Bianca is de enige vrouw in de bouwcommissie

‘Ik heb wellicht gezeurd over details’

Wie de woning van Bianca en René den Breejen binnenstapt, begrijpt meteen waarom de bouwcommissie Bianca vroeg mee te denken over het interieur van de nieuwbouw. De inrichting van hun huis kan zó in de VT Wonen.

Op Bernhardstraat nummer zes is alles even stijlvol en weldoordacht, van de sfeervolle, levensgrote zwart-witfoto op de keukenmuur tot het okergele kastje en de accessoires in bijpassende kleuren. Geen toeval; Bianca is interieuradviseur. Ze voltooide de vakopleiding van de Stichting Hout en Meubel aan het Hout en Meubileringscollege (HMC) in Rotterdam. Die opleiding was niet haar eerste keuze; het liefst was ze interieurarchitect geworden. Bezig zijn met inrichting, kleuren en materialen is haar grote passie. Bij Den Breejen Interieur op De Buurt kan ze zich op dat gebied goed ontplooien. Zittend aan haar glanzend witte eettafel, met een hand om een mok thee gevouwen, vertelt ze: “Ik heb het naar mijn zin, kan mensen adviseren, luisteren naar de wensen van de klant en aansluitend daarop een mooi interieur samenstellen.”

Bevalling
Dat Bianca lid zou worden van de gereformeerde kerk in Boven-Hardinxveld lag bij haar geboorte niet in de lijn der verwachting. Ze groeide op in een reformatorisch schippersgezin. “Ik ben in 1985 in het ziekenhuis in Goes geboren, omdat die stad onze thuisbasis was. Mijn ouders zijn Zeeuwen. Vanwege de bevalling logeerde mijn moeder bij mijn opa en oma.”

“Ik was zeven jaar toen ik naar het internaat in Werkendam ging. Dat vond ik vooral heel spannend en leuk. Ik mocht daar mijn eigen kamer inrichten, met een nachtkastje en lampje.” Lachend: “Ja, belangstelling voor interieur had ik toen al.” Had ze geen heimwee? “Nee, mijn oudere broer wel. Misschien dat ik me ook wel wat stoerder voordeed omdat ik hem wilde steunen. En ik vond het leuk dat ik eindelijk ook eens mocht blijven op de plek waar ik al jarenlang, samen met mijn moeder, wekelijks mijn broers heen bracht. Ik wilde heel graag naar school, was leergierig.”

Uren in auto
Vanwege de heimwee van Bianca’s broer – de jongste van haar vijf oudere broers – kwam moeder Faasse elke vrijdag naar Werkendam gereden, zelfs als het schip honderden kilometers ver weg lag. “Soms moesten we zes uur in de auto zitten, want anders ging vooral mijn broer het niet volhouden. In vakanties en weekeinden was ik dus altijd aan boord. Ik ben mijn moeder er nog altijd heel dankbaar voor dat ze ons zo trouw ophaalde.” Later kochten haar ouders een huis in Hardinxveld, zodat er minder gereisd hoefde worden. Vader Faasse bleef wel varen.

In de week waarin Bianca havo-examen moest doen, overleed haar vader. Onverwacht. Desondanks deed ze examen. “Ik dacht: die kennis heb ik toch al in mijn hoofd zitten.” Ze slaagde ook nog. Maar het toelatingsexamen voor de kunstacademie, wat al lang haar grote doel was, liet ze schieten. “Ik zag niet voor me hoe ik mijn moeder moest achterlaten. Ik ben gaan werken en heb in de avonduren de opleiding aan het HMC gedaan. Dat was leuk, maar heel pittig.” Hoewel ze dus het liefst verder had geleerd, zegt ze: “Ik ben heel dankbaar voor de werkplek die ik nu heb. Het is ook heel praktisch zo dicht bij huis.” Bianca combineert haar baan met de zorg voor dochters Isa (7) en Lauren (4). “Ik werk twee dagen in de week.”

Troost
Toen ze in 2000 verkering kreeg met René, kwam ze als hervormd meisje regelmatig naar de gereformeerde kerk. Voordat ze trouwden, bespraken ze voor welke kerk ze zouden kiezen. “We hebben nog even getwijfeld. Maar rondom het overlijden van mijn vader in 2003 vond ik meer troost in de gereformeerde kerk dan in de hervormde. Nadat ik mijn keuze kenbaar had gemaakt aan dominee Schuurman, kreeg ik van hem een mooie, persoonlijke brief. Dat vond ik een heel fijn afscheid. Ik kon met een gerust hart weggaan.”
Sander Ris haalde René en Bianca tijdens zijn kraambezoek na de geboorte van Isa in 2011 over om actief betrokken te gaan zijn bij de kerk. “We zijn belijdenis-catechisatie gaan volgen bij hem. Dat was heel fijn, we hebben er mooie vriendschappen aan over gehouden.” Later werd René gevraagd ouderling te worden. Met een grijns: “Daar heeft hij eerst volmondig ‘nee’ op gezegd.” Toen het hem vaker werd gevraagd, zei hij uiteindelijk ‘ja’. “Het is een uitdaging voor je geloof. Je zit op een andere manier in de kerk doordat je meer weet en ziet. Het is een verrijking, maar je gaat jezelf ook afvragen: hoe diep zit mijn geloof?”
Ze heeft een hekel aan een wettische benadering van het geloof. “Ik ben opgegroeid met veel regeltjes. Hoed op, rok aan, geen make-up. Best streng. Ik ging naar een reformatorische middelbare school waar toezicht was op de lengte van je rok. Ik zocht de grenzen op, wilde weten wat de reden was. Ik zou nooit in een spijkerbroek naar de kerk gaan, omdat je naar Gods huis gaat, maar heb er totaal geen problemen mee als er iemand naast me komt zitten in korte broek en slippers. Je geloof zit in je hart, daar doet het niks aan af. Ik ben een beetje allergisch voor regeltjes in kerken.”

Enige vrouw
Sinds Bianca vier jaar geleden door Teunis Meerkerk werd uitgenodigd om in de bouwcommissie te komen, heeft ze heel wat vergaderingen bijgewoond. Ze is de enige vrouw in het team. “Ik heb wellicht gezeurd over details. Het moet niet alleen praktisch zijn, maar ook gezellig. Die mannen zijn meer van: eerst dat gebouw maar eens neerzetten. Mijn oog valt gelijk op kleine details waar de mannen dan nog geen erg in hebben. Ik heb heel erg gehamerd op het materiaalgebruik en de kleuren aan de buitenkant. Dat moet nú aanspreken, maar over vijf jaar óók nog. Ik heb twee dames gevraagd me te helpen: Corrina van der Stok en Mirella Tromp.” Samen bezoeken ze andere gebouwen om inspiratie op te doen en via WhatsApp wisselen ze foto’s uit van bijvoorbeeld restaurants en sportcomplexen. Eén ding kan ze al verklappen: in de nieuwe ruimte komt een donkere vloer van pvc-tegels. Een vloer die aansluit bij de grindvloer in de bestaande kerkzaal.
Een uitdaging is de akoestiek. “Het is niet makkelijk om dat op een mooie manier goed te krijgen.”

Wat betekent kerkzijn voor Bianca? “Naar elkaar omzien. Ik vind het mooi dat ik mag meedoen in de bouwcommissie. Door met elkaar een nieuw bijgebouw te realiseren leer je elkaar op een ander vlak kennen. Het brengt je dichter bij elkaar. Naar de kerk gaan is voor mij een belangrijk rustpunt. Gods zegen weer meekrijgen, in Zijn huis zijn. Of de bloemen nou naar je smaak zijn of niet, of er nou iemand hakkelt op het podium of vloeiend spreekt, of het geluid helemaal goed is of niet… Daar gaat het niet om.”