Avondmaalscollecte zondag 5 november

Met  honderdduizenden zitten ze in de modder. Ze zitten hutjemutje op elkaar. Als je door de kampen loopt, zie je heuvel na heuvel een soort modderig duinlandschap waar mensen met stukjes zwart plastic een hutje gebouwd hebben met wat bamboestokken. Er komt gen einde aan. Het regent elke dag en komende maand is het tyfoon seizoen.

Nog elke dag komen er mensen bij. De vluchtelingenkampen in Bangladesh aan de grens zaten al vol met Rohingya die de afgelopen jaren al uit Myanmar waren gevlucht. Dat aantal is sinds begin september verdubbeld tot meer dan een miljoen. De afgelopen dagen zijn er weer 20.000 mensen de grens over gegaan.

De aantallen zijn zo groot dat het voor hulporganisaties onmogelijk is om in korte tijd te zorgen voor elementaire zaken  als schoon drinkwater en voldoende toiletten. Dus liggen ziektes op de vloer. Je kunt je voorstellen; regen, modder en mensen die hun behoefte doen om hun tentje heen. Dat water loopt naar beneden en komt terecht in zelf gegraven kuilen. En dat water gebruiken ze vervolgens om te drinken en de was te doen. Het is een schrijnende toestand.

Daar komt nog bij dat de Rohingya de kampen niet mogen verlaten. Er is veel respect voor de overheid van Bangladesh die deze 500.000 mensen toch weer heeft toegelaten. Veel landen in de wereld kunnen daar een voorbeeld aan nemen. Maar ook zij maken zich zorgen. De bevolking van Bangladesh denkt, weer 500.000 mensen erbij, willen we dat wel? Dus de mensen mogen wel naar het veilige Bangladesh komen, maar ze moeten dan wel in dat ene gigantische kamp blijven. Als ze verder het land in gaan worden ze gearresteerd.

Maar zelfs de kampen zijn nog altijd beter dan de plek waar ze vandaan komen. Bijna alle mensen hebben geweld gezien of aan den lijve ondervonden. Heel veel mensen hebben familieleden verloren. Ze vertellen dat hun dorp in de brand gestoken werd. Dat ze weg renden en in de rug geschoten werden tijdens  hun vlucht door de rijstvelden.

We kunnen deze mensen toch niet in deze mensonterende omstandigheden laten zitten? Laten we als gemeente proberen om deze mensen een iets dragelijker bestaan te geven.